In mijn leven heb ik al vroeg een hoop leed gezien om mij heen. Ik heb gezien hoe mensen mentale problemen ontwikkelden, wat maakte dat ze hierdoor niet meer de dingen konden doen die hen zo gelukkig maakten of zij zichzelf uit het oog verloren. 

Dit raakte me en zette me als jong meisje aan het denken. Hoe kan het dat zulke lieve mensen zo ongelukkig zijn? Waar komt dat vandaan? Hoe kan ik ze helpen?

Door het leed dat ik zag en mijn wens om anderen te helpen, ontwikkelde ik al gauw verfijnde voelsprieten waarmee ik anderen goed aanvoel.

Deze diepgewortelde drive om anderen te helpen, maakte dat ik al jong wist dat ik hulpverlener wilde worden. Tijdens mijn studie tot sociaal pedagogisch hulpverlener heb ik met mensen van alle leeftijden, met verschillende lichamelijke of mentale beperkingen gewerkt. Vervolgens heb ik mij gespecialiseerd tot GGZ-agoog. Mijn interesse voor de psyche groeide, ik wilde leren van ieders verhaal en ervaringen. Ik wilde mensen helpen die door de samenleving het meest werden weggezet. Ik koos ervoor om te gaan werken in een TBS-kliniek. Het deed me verdriet om te zien hoe mensen daar terecht kwamen en eenmaal daar, maar moeilijk echt patronen wisten te doorbreken. Hierdoor ontwikkelde ik de wens om mensen eerder te helpen in hun ziekteverloop, met de hoop te kunnen voorkomen dat het ooit zo ver komt. Ik ging werken in een psychiatrische opnamekliniek voor jongvolwassenen, die voor het eerst te maken kregen met psychische problemen. Ook hier heb ik heel veel geleerd, gezien en ervaren. Ik vind het zorgwekkend om te zien hoeveel jonge mensen er lijden in onze samenleving.

Ik heb echter na een aantal jaren gemerkt dat het werk in de psychiatrie me verdrietig maakte. Ik zag dat veel cliënten steeds weer terugkwamen en maar niet beter werden. En door de bezuinigingen in de zorg, kunnen we in plaats van meer, steeds minder bieden.

Ik wilde graag meer doen, duurzamer hulpverlenen en mensen echt in de kern helpen om van hun probleem af te komen.

Ik heb vervolgens een masteropleiding tot forensisch orthopedagoog gedaan en ik heb veel onderzoek gedaan naar wat jongeren en jongvolwassenen nodig hebben voor herstel en waar problemen vandaan komen. Dit onderzoek richtte zich op eetproblematiek.

Ik onderzocht andere mogelijkheden voor duurzaam herstel en vond PRI, Past Reality Integration. Deze therapie bood precies wat ik eerder miste en was precies wat ik zocht.

PRI is een methode die werkt met de onderliggende oorzaak van psychische problemen, ingaand op zowel gedachten en gedrag als gevoel. Doordat in gesprekken de kern van een probleem wordt aangepakt, zie ik echte verbetering van de kwaliteit van leven, ook op de lange termijn. Bovendien neemt de kans op terugval af. Dit heb ik ondertussen zelf en in mijn omgeving ervaren en zie ik ook terug in de eerste wetenschappelijke resultaten.